Sean Garvey woont op Jamaica, in de heuvels achter Montego Bay. De 34-jarige houtbewerker heeft daar een bescheiden villa. Het merendeel van de tijd brengt hij door op zijn terras wat tevens zijn werkplaats is. Deze zomer merkte hij dat er iets aan de hand was met zijn radio die hij de hele dag heeft aanstaan. Dacht hij in eerste instantie dat de lokale zender een thema-week organiseerde, inmiddels blijkt er meer aan de hand te zijn.
In The Montego Daily vertelt hij: iIk hoorde de hele tijd muziek van vroeger, de nieuwsuitzendingen gingen over bizarre zaken. President Kennedy die iets over reizen naar de maan had gezegd, een man die was neergeschoten terwijl hij over De Muur in Berlijn klom, John Lennon die was getrouwd.’
1962 Wikipedia
Toen hij met zijn wereldontvanger – ‘Een gewone Sony, die heb ik vijf jaar geleden gekocht’ naar andere zenders luisterde gebeurde hetzelfde. ‘Op ABC Radio heb ik de hele bokswedstrijd tussen Sonny Liston en Floyd Patterson kunnen beluisteren.’
In het internet-café van Montego Bay printte hij de Wikipedia-pagina over gebeurtenissen in 1962 uit. ‘En alles klopte. Marilyn Monroe overleed op 5 augustus, die dag hoorde ik dat op die verdomde radio van mij: precies 52 jaar later! Deze maand nog: de Cuba-crisis, de nieuwe Bond-film Dr. No en The Beatles met Love me do: alles, alles, alles hoor ik op dat ding. Het is een soort van tijdreizen.’
Inmiddels doet de British Geological Survey (BGS) – Jamaica maakt onderdeel uit van het Britse Gemenebest – onderzoek naar de radio van Garvey.
Magnetische krachten
Wetenschapper Ben McTash zegt tegen The Montego Daily: ‘In een straal van 500 meter van het huis van meneer Garvey ontvangt de radio signalen uit 1962. Radiosignalen zijn in principe oneindig, maar die verdwijnen in de ruimte. In dit geval gebeurt dat niet, we denken dat het heeft te maken met magnetische krachten in de heuvel onder en rondom het huis van Garvey.’
Radiospelletje
Garvey denkt daar echter anders over: ;Je kon deze maand meedoen aan een belspelletje op de BBC Worldservice. De 15e beller zou die Beatles-single winnen. Ik belde dat nummer, de stem aan de andere kant van de telefoon zei dat ik had gewonnen. Verbijsterd gaf ik mijn adres. Twee weken daarna kwam mijn vriend Jimmy Mortimer, die postbode is, mij een vergeelde enveloppe met daarin de single brengen. Met postzegels gestempeld in oktober 1962.’
