Foto: Lynne Kirton and licensed for reuse under this Creative Commons Licence.
Toen Martijn de top van de berg bereikte en beslist van het uitzicht zou gaan genieten zag hij twee dinosaurussen die water dronken bij een poel water. Daarachter, zo ver als het oog reikte, een dicht bebladerd bos met duizelingwekkende hoge bomen en varens met reuzenbladeren. Een oerbos, dacht Martijn. En daarna: ik hallucineer. Door de hoogte heb ik zuurstoftekort en zie ik dingen die er niet zijn. Zijn gedachten werden gevolgd door paniek die als een tinteling vanuit zijn buik kwam opzetten en zijn lichaam doortrok. Maar op nog geen 600 meter hoog is er heus voldoende zuurstof en er staan daar beneden twee dinosaurussen te drinken die er net zo echt uitzien als mijn eigen pik tijdens de ochtendpis. Twee! Dinosaurussen! En een oerbos! In een Zwitserse vallei op een steenworp afstand van een dorp! In fucking 2019!
Martijn liet ineens een harde boer, veegde plots opgekomen zweetdruppels van zijn voorhoofd en besloot te gaan zitten op de dichtsbijzijnde steen. In de hoop niet flauw te vallen.
De twee dino’s zagen er uit zoals dino’s er altijd uit hebben gezien. Althans, voor zover bekend en eindeloos gepropageerd in boeken, films, series en speelgoed. Er heeft geen wezen bestaan waarvan we zoveel weten als de dinosaurus, wat toch opmerkelijk is voor een beest dat al 65 miljoen jaar is uitgestorven. Hoe dan ook, de twee dino’s (mosgroen met reusachtig lange nekken die sierlijk krulden als tuinslangen van een meter doorsnede), waar Martijn zonder met zijn ogen te hebben geknipperd nu al tien minuten onafgebroken naar staarde, waren overduidelijk niet uitgestorven. Of weer tot leven gewekt door een geschifte professor zoals in Jurrasic Park. En dan ben ik Jeff Goldblum.
Martijn was veel maar geen Jeff Goldblum en over Zwitserland kon je veel zeggen maar het is geen Jurrasic Park. Net zo min oerbossen en dino’s passen in de 21ste eeuw, dacht Martijn en pakte zijn telefoon om te controleren of hij nog bereik had. Of het nog 2019 is en er nog gewoon een mobiel netwerk is. Het was nog gewoon 2019: de Iphone 8 had drie van vier streepjes 4G, de kalender gaf 19 juni aan. Het was 14:37 uur. En er zijn, by the way, ook wat dinosaurussen en een oerbos, maar laat dat je vooral niet afleiden.
Terug gelopen naar de top van de berg zag hij wat hij hoopte te zien maar waarvoor hij tegelijkertijd ook bang was om te zien: het dorp, aan de voet van de heuvel, waar vandaan hij was vertrokken om deze berg op te wandelen. Het dorp stond er bij zoals hij het had achtergelaten: witte huisjes, smalle weggetjes, overal bloembakken met daarin een bonte keur aan bloemen, auto’s. In het dorp was het overduidelijk 2019, of tenminste ‘moderne tijd’, al was nu niets meer met zekerheid te zeggen. Als dino’s en oerbossen bestaan in 2019 dan kunnen moderne Zwitserse dorpjes inclusief auto’s ook bestaan in, zeg, 80 miljoen voor Christus. Toch hield Martijn het op 2019, met de dino’s en het oerbos als anomalie, niet het omgekeerde. In dat geval zou hij de anomalie zijn. Veel erger, hij zou dan zelf bestaan in 80 miljoen voor Christus. 80 miljoen en 2019 jaar verwijderd zijn van je eigen tijdzone was een weinig geruststellende gedachte.
De vraag wat nu te doen was geen gemakkelijke. Teruglopen naar het dorp en dan…dan wat? De politie waarschuwen? ‘Ja hallo, ik ben een Nederlandse vakantieganger en heb zojuist ontdekt dat twee dinosaurussen leven in de vallei vlak achter die berg en dat jullie dat, misschien al wel 80 miljoen jaar en nog wat, nooit hebben opgemerkt’. Klinkt als een uitstekend plan. Met een beetje geluk betalen ze zelf de kosten voor repatriëring via een ambulancevliegtuig. In een dwangbuis. Omring door twee lieve maar platspuitgrage zusters.
Bovendien, dit was een uitgelezen kans om iets te zien, écht te aanschouwen, met eigen beide ogen, van dichtbij, in real life, wat helemaal niemand in de wereld ooit had aanschouwd en waarover alleen maar aannames en theorieën bestonden. Wat is de waarde van met een mobiel gemaakt foto’s van échte dinosaurussen? Of zelfs maar een huidschilfertje van zo’n beest, een druppel bloed, dinokwijl? Een reuzenvarenblad en zeldzame mossen, zou zoiets tonnen kunnen opleveren? Het levert op z’n minst een virale tweet op. En een plaatsje bij een talkshow.
Toch bleef hij de paniek voelen opborrelen bij de gedachte aan het afdalen van de berg, richting de waterpoel met de mosgroene reuzendieren. Zijn dat geen Tyrannosaurus Rex, of iets van die horrorklasse? Hij dacht van niet en kon zich nog de speelgoeddino’s herinneren die hij als kind had verzameld. De vleesetende agressieve dino leek uiterlijk meestal ook agressief. Met een kwijlende bek vol scherpe tanden, schubben op de huid en vervaarlijk uitziende klauwen of punten op de rug.
De twee nu vreedzaam water drinkende dino’s beneden hem zagen er alles behalve agressief uit. Geen scherpe tanden te zien en een zachte, doffe mosgroene huid over een fors, op het oog loodzwaar, maar glooiend lichaam. Herkauwers. Graseters. Net als geiten en kamelen. Maar dan groter. En al miljoenen jaren uitgestorven. What can possibly go wrong?
Martijn opende de foto-app van zijn iPhone en begon de berg af te dalen in de richting van de waterpoel met de ‘geiten en kamelen’ die alleen ‘iets groter waren’. Hij kon met moeite een plotseling hard doorduwende drol ophouden en zijn hart ging zo snel tekeer dat het leek alsof het zich buiten zijn lichaam bevond.
Nadat de zeven foto’s van twee bij een waterpoel drinkende dino’s (‘Argentinosaurus’, zo was al snel de consensus van hele en halve online ‘deskundigen’), gepubliceerd via het twitteraccount @martijn1996_xyz (117 volgers) viraal waren gegaan, en net zo vaak werden ‘gedebunked’ en weggehoond als dat ze gretig werden gedeeld en geliked, werd het pittorekse Zwitserse dorpje Schlüm (1283 inwoners) in de schaduw van een 678 meter hoge berg zo ongeveer bestormd. Door toeristen die in de buurt waren, toeristen die na het zien van de foto’s vanuit buurlanden naar het dorpje waren gereisd, journalisten van internationale media, vele duizenden bloggers en ‘online influentials’ met camera’s en selfiesticks, serieuze wetenschappers, quasi-wetenschappers, complotdenkers en de lokale politie, het Zwitserse leger, een delegatie van de Zwitserse regering en drie Hollywood-sterren waaronder Jeff Goldblum die van het moment gebruik maakte om officieel mede te delen aan een zoveelste sequel van Jurrasic Park te werken. Wat hem de beschuldiging opleverde alles in scene te hebben gezet als publiciteitsstunt.
Allen beklommen ze de berg en allen zagen ze geen oerbos, laat staan bij een waterpoel drinkende dinosuarussen, maar gewoon the good old grazige groene karakteristieke Zwitserse alpenweiden, inclusief koeien met bellen. En, uiteraard, de met roodwitte linten afgezette plek waar het lijk van de Nederlands toerist was gevonden. Of wat er nog van over was.
Volgens de wandelaars die het lijk vonden, en later ook volgens de forensisch patholoog die de autopsie op het lichaam uitvoerde, leek het alsof het lichaam was ‘geplet’ of ‘vermalen tussen twee molenstenen’, zoals de forensisch patholoog het in een persconferentie vertelde. Of, zoals een Zwitsers sensatieblad dat de hand wist te leggen op de autopsiefoto’s een paar dagen later kopte: Een lichaam vermalen tussen reusachtige kiezen, langzaam aan stukken gekauwd en daarna eindeloos geherkauwd.
